به هر نامی که می خواهی، صدایم کن. با آواز یا تشر. عشق یا غضب. خشک و رسمی یا لطیف و نزدیک. فرقی ندارد. فقط صدایم کن. بگو که فراموشم نکرده‌ای. بگو بود و نبودم برایت فرق دارد. نگذار باور کنم که مرا نمی‌بینی. که در دنیای تو وجود ندارم. لطفا، یک بار دیگر، صدایم کن. نامم را بر لب‌هایت بیار. نام خودم، یا یک لقب، یک اسم مستعار؛ اهمیتی ندارد. فقط مخاطبت من باشم. نگاهت به چشمان من خیره باشد. اهنگ کلامت به سمت من روانه باشد. چیز زیادی که نمی‌خواهم. نه یک نامه. نه یک شعر. نه حتی یک جمله‌ی معمولی مثل این آخر هفته هوا درست مثل چشمانت بارانی است.» فقط یک اسم. یک کلمه. چند حرف ناقابل را کنار هم بچین و صدایم کنار. فقط یک بار دیگر. خواهش می‌کنم. خواهش می‌کنم.